Duitsland is in de ban van het voetbalteam. De verrassende prestaties van het jonge elftal en de indrukwekkende, bijna on-Duitse, manier van voetballen heeft het land in een roes gebracht. Hele steden zijn zwart-rood-goud gekleurd. Wanneer 350.000 mensen bij 38 graden stomende hitte in Berlijn naar een voetbalwedstrijd kijken, is er iets bijzonders aan de hand.
Terwijl Duitsland na het WK voetbal van 2006 zijn tweede zomersprookje beleeft, ziet het er voor de regering niet zo rooskleurig uit. Vier jaar geleden kon bondskanselier Angela Merkel nog meesurfen op de golf van succes en enthousiasme. Nu hebben haar pogingen om een stuk van het voetbalsucces mee te pakken iets wanhopigs.
Anders dan bij die Mannschaft waren de verwachtingen aan het begin van de nieuwe regeerperiode huizenhoog. Was in het regeerakkoord nog sprake van belastingverlagingen, hervormingen van het zorgstelsel en meer aandacht voor gezinnen, nog geen jaar later liggen alle beloften aan diggelen. Dat politici verkiezingsbeloften breken is niet nieuw, maar de enormiteit van de loze beloften, het ontbreken van enige strategie en het eindeloze geruzie in de coalitie zijn schokkend.
Waar Merkel in het verleden de publieke opinie buitengewoon goed aanvoelde, lijkt ook die gave nu verdwenen. Ze staat steeds geïsoleerder. Bij de verkiezing afgelopen weekend van Christian Wulff, de nieuwe bondspresident, werd Merkel afgestraft door haar eigen partij met drie vernederende stemronden. De regeringscoalitie staat op barsten. Merkels laatste hoop om het tij te keren, speelt op dit moment in Zuid-Afrika.
In Duitsland gaan voetbal en politiek al lang hand in hand. De verrassende overwinning op het wereldkampioenschap 1954 beschouwen velen als het eigenlijke begin van de Bondsrepubliek. De titel in 1974 bracht afleiding van de oliecrisis. In 1990 was de titel de kroon op het geluksgevoel van een verenigd Duitsland. Volgden de kater in de tweede helft van de jaren 90, het einde van het Kohl-tijdperk en jaren van economische misère. Duitsland was de zieke man van Europa. Dat veranderde van de ene dag op de andere met het WK van 2006. Op een ongekende golf van enthousiasme en onbezorgdheid vergaten de Duitsers zelfs de aangekondigde btw-verhoging en begonnen jaren van sterke economische groei.
De feelgoodfactor kan ook dit jaar de befaamde vonk zijn die een goeddraaiende economie meer snelheid en kracht geeft. Die Mannschaft kan eventueel de economie een duw in de rug geven, Merkels problemen echter niet. Wel geeft voetbal een voorbeeld dat het navolgen waard is. Goed samenspel, een duidelijke structuur, strategie en bereidheid tot zelfkritiek. Opvallend is wel dat Die Mannschaft de sterren van de hemel speelt zonder de officiële leider. Ook een voorbeeld?
Deze column verscheen eerder in het Belgische dagblad "De Tijd".
No comments:
Post a Comment